Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z październik, 2012

Nic, nic, nic...

Brak mi ostatnio weny... Natchnienia mi brakuje... Nie wiem. Może dlatego, że w tym tygodniu nie wychodzę z pracy wcześniej niż o 18:00 i zwyczajnie mam wrażenie, że mózg mi się przegrzewa. I wcale nie siedzę tak długo, bo muszę. Ja tak zwyczajnie z własnej nie przymuszonej woli zostaję po godzinach. Prawdopodobnie gdyby nie to, to coś by się posypało. No cóż, taki los spedytora... Są przesyłki, trzeba siedzieć. Ale w weekend wybieram się na Halloween'owe party z dziewczynami więc pewnie jakiś temat się nawinie ;-) Aha, wczoraj pękła rura na naszym osiedlu i przez całą dobę nie mieliśmy wody. Aż się wierzyć nie chce, jak bardzo jesteśmy od niej uzależnieni. Na szczęście mogliśmy pojechać do teściów na prysznic, a dzisiaj już wszystko wróciło do normy i mąż nawet obiad mi ugotował :-) Ja to mam szczęście.

Tobiaszka rok i wypadek na torach.

Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam... Tak właśnie wczoraj śpiewałam Tobiaszowi. Niestety tylko przez telefon, bo ze względu na moją pracę nie udało mi się pojechać do rodziców, żeby osobiście ucałować mojego kochanego kota w dnu jego pierwszych urodzin. Dla tych, którzy nie wiedzą, pierwszy rok koci przelicza się na 18 ludzkich lat. Tak przynajmniej wyczytałam w poradniku "Jak dbać o kota?", który dostałam w prezencie od kolegów z pracy. I tak właśnie, nie dość że Tobiasz skończył rok to do tego zyskał pełnoletność... Znalazłam jednak wyjście z tej niemiłej dla nas sytuacji i zaprosiłam całą trójkę, tj. Tobiasza i moich rodziców do nas na weekend. Zostaną u nas na noc i będziemy mogli świętować  :-) Tak wiem, mam kota na punkcie mojego kota :-) Tak prawdę mówiąc to bardzo poważnie zastanawiam się nad przygarnięciem pary kotków. Chciałabym od razu dwa koty, tak żeby nie było im smutno, gdy ja będę w pracy. Pomyślimy  zobaczymy. Na razie jeszcze niczego nie zdecydowałam.

Wino, szpilki i ser.

Cudowny mam za sobą weekend. I mówię to jak najbardziej poważnie. W piątek po pracy pojechałam prosto do rodziców. Mąż pracował do późna, a w sobotę miał umówiony rezonans. A ja chcąc spędzić czas z Tobiaszem, nie traciłam ani chwili. Mama przywitała mnie pysznym obiadkiem. Pierś z kurczaka,  a do tego smażone ziemniaczki i gotowana marchewka. Mniam :-) Po obiedzie pojechałam do sklepu po winko, bo jak to w piątek niczego nie wypić? Sobotę rozpoczęłam wyjątkowo wcześnie, bo już o 0600 Tobiasz przyniósł mi do łóżka piórko, które mu przywiozłam z nad morza i żądał zabawy. O 0700 przyniósł mi skarpetkę, którą posłusznie założyłam na rękę, a Tobiasz mógł mnie gryźć i szarpać tak ok godziny. O 0800 Tobiasz dość już miał takich zabaw, kiedy jego mama przysypia i tak długo miauczał, aż osiągnął swoje. Babcia dała za wygraną i wstała, a ja do 0900 nadgoniłam stracone godziny. Na śniadanie zjadłam kanapkę z szynka, a do tego duży kubek kawy. Lepiej być nie może :-) Po śniadaniu wybrałam się

Aktorstwo w szpitalu

Trzy godziny spędziłam dzisiaj w szpitalu, czekając na konsultację z panem doktorem w sprawie mojego tworu na trzustce. Samo czekanie nie było bardzo uciążliwe. Gdy człowiek czeka na wyniki badań, to z jednej strony bardzo mu się spieszy żeby usłyszeć werdykt. Z drugiej zaś strony w obawie przed tym czego może się dowiedzieć, chciałby żeby ten czas oczekiwania przeciągał się jak najdłużej. Gdy tak sobie czekałam w korytarzu pojawili się sanitariusze z mężczyzną na noszach. Dziwny był to widok. Mężczyzna był nieprzytomny, przykryty kocami, a na twarzy miał przyklejone plastry. I chociaż wszystko to działo się naprawdę, ja miałam wrażenie, jakby cała ta scena miała miejsce w jakimś filmie. Aż się chciało powiedzieć, ale dobrze ten pan gra... Czyżby za dużo telewizji? A wracając do mnie. Pan doktor nie powiedział mi nic nowego, poza tym że zamiast podłączyć mojego stwora pod jelito, trzeba go będzie usunąć wraz z końcówką ogona trzustki. Niestety coś mi się wydaje, że po tej operacji ko

Dwa lata razem.

Dokładnie dwa lata temu, 03 października piłam wódkę i śpiewałam karaoke na moich własnych poprawinach. Miałam wtedy na sobie ładną różową sukienkę, która podczas obrotu kręciła się w kółeczko, jak sukienka do lambady... Tak właśnie. Wczoraj minęły równo dwa lata, jak w ustrojonym w kwiaty i płonące lampiony kościele, w pięknej białej sukience, z welonem, tak długim, że trzeba go było nieść i w gronie bliskich mi osób, stanęłam przed ołtarzem z mężczyzną mojego życia i ślubowałam "I że Cię nie opuszczę aż do śmierci, w chorobie i w biedzie..." Tak, ale to było wtedy, a teraz jest teraz. Dzisiaj jesteśmy, jak para obcych sobie osób śpiących w jednym łóżko. Nie wiem, jak to się stało. Mój mąż też chyba nie. Wydaje mi się, że czasami życie tak się po prostu układa. Bo my nie byliśmy nigdy taką zwyczajną parą. Od pierwszego spotkania czuliśmy się tak, jak byśmy znali się od zawsze. Mogliśmy rozmawiać godzinami i nigdy się sobą nie nudziliśmy. Nie potrzebowaliśmy towarzystwa inn

Nie lubię poniedziałków...

Piękne grzyby nazbierałam ubiegłej niedzieli, prawda? Jeszcze kilka lat temu, nigdy bym nie powiedziała, że w swoje urodziny zamiast na imprezę, pójdę na grzyby. Tak właśnie. W zeszłym tygodniu skończyłam kolejny rok. I pomimo, że lat mi przybywa to w głowie ciągle pusto ;-) Chyba wyrosłam już z wieku, kiedy impreza była najważniejsza, a może to tylko sytuacja w jakiej się znalazłam, nie napawa mnie zbyt dobrym humorem. Niby wszystko jest ok, ale ciągle mi czegoś brakuje, ciągle chciałabym czegoś więcej. Czasami chciałabym być taką głupiutka blondynką, której głównym zmartwieniem jest wizyta na solarium lub złamany paznokieć. Wydaje mi się, że takim ludziom po prostu łatwiej się żyje. Nie przejmują się tak bardzo tym, co się dzieje wokół nich. Chociaż może się mylę... Nie wiem. W sobotę umówiłam się z dziewczynami na wieczór. Było całkiem miło. Najpierw posiedziałyśmy u mnie. Mojego męża nie było więc mogłyśmy sobie pogadać. Fajnie posłuchać o problemach innych ludzi. W takich sytu